Geboorteverhaal Ketaki

Woensdag 19 april 2023

Voortekenen?

Het zonnetje schijnt, en we gaan spontaan een ijsje halen. Om 18.20 uur krijg ik een berichtje van Ketaki: ‘Hey! Hoe is het daar? Spitsuur natuurlijk?’. Zo noem ik de 2 uur van koken, jongens eten geven, opruimen, naar boven, in bad en naar bed. Ik voel dat dit berichtje anders is dan anders. Ik geef kort antwoord, en vraag snel hoe het bij haar gaat.

Ze deelt dat ze het gevoel heeft dat ze ziek wordt; ze heeft het ijskoud, is misselijk, en heeft last van haar darmen. Ik kijk wat ik kan vinden. “Je kunt je vaag of grieperig gaan voelen. Maagzuur, misselijk, overgeven, diarree. Als je het ineens heel koud hebt, kan dat ook een voorteken zijn.” Ik deel dit niet, maar adviseer haar zoveel mogelijk proberen te rusten, en verzeker haar dat ik paraat sta.

Thuis loop ik m’n tas na, zorg ik dat m’n foto- en videocamera volledig zijn opgeladen, en ga ik bijtijds naar bed. Maar het blijft stil.

Vrijdag 21 april 2023

Slijmprop

Om 14.26 uur stuurt Ketaki dat ze een soort stolseltje is verloren. Ze heeft de verloskundige gebeld, en Nicolette komt langs. Even later verliest ze ook vocht.

Gebroken vliezen Nicolette bevestigt dat haar vliezen zijn gebroken, deelt dat maar 10% van de bevallingen beginnen met gebroken vliezen, en legt uit dat het nu binnen 24 uur op gang moet komen. Ketaki geeft aan vertrouwen te hebben. Er komt ook een vriendin langs, en dat biedt goede afleiding.

Rond 20.00 uur bel ik met de fantastische caseload verloskundige die bij mijn tweede geboorte is geweest. Ze vertelt dat weeën meestal ’s nachts, als het donker is en de vrouw naar binnen keert, beginnen. Ze benadrukt dat ik haar dag en nacht mag bellen als ik vragen heb.

Rond 20.30 uur bel ik met Ketaki. Ze klinkt rustig. Ze deelt haar playlist ‘Bevalling relax muziek’, de toegangscode van haar telefoon, en de telefoonnummers van haar vader, moeder en zusje. Dan gaan we allebei proberen te slapen.

Zaterdag 22 april 2023

Nog niks

Nadat m’n oudste zoon twee keer wakker is geworden, neem ik hem bij me. Dat doe ik nooit, maar ik wil niet heen en weer blijven lopen. Normaal gaat hij het hele bed door, maar hij heeft zo vredig geslapen, dat ik er ook rustig van werd. Rond 07.15 uur pak ik m’n telefoon. Ketaki is online geweest. Ik vraag hoe het gaat. Helaas, nog niks… Om 12.00 uur komt de verloskundige, Jasmine. Ik bied aan dan ook te komen, maar ze weet het even niet.

We blijven appen, en ze geeft aan vanaf 08.00 uur krampen te hebben. Het voelt als een soort menstruatiekramp, en het is constant. Ze denkt dat het niets met weeën te maken heeft, maar dat het haar darmen zijn. Ik heb m’n twijfels, en sta in de startblokken.

Weeën

Om 09.32 uur stuurt Ketaki dat ze nu echt weeën heeft; ze voelt ze opkomen en weggaan. Goed nieuws! Slapen is niet meer gelukt, maar ze ligt wel lekker in bed. Ze vindt het snel achter elkaar, en gaat timen; weeën van ruim een minuut, om de 5 minuten. Ook heeft ze kramp in haar bovenbenen.

Ik druk haar nogmaals op het hart dat ze het moet laten weten als ze wilt dat ik kom, maar ze geeft aan voor nu lekker in haar eigen bubbel te zitten. Ze zegt er vertrouwen in te hebben, en in haar baby, die ze nog nooit zoveel heeft gevoeld als nu. Ook zegt ze dat de affirmaties goed helpen. Om 09.45 uur leggen we allebei onze telefoon weer even weg.

Het telefoontje

Om 10.36 uur belt Ketaki. Het wordt nu wel heftig. Ik spring onder de douche, en laad m’n spullen in. Als m’n man en m’n oudste zoon terug komen van het voetbal, pak ik dankbaar de koffie aan die ze voor me hebben meegenomen, en spring ik in de auto.

Bepakt en bezakt

Als ik met m’n rolkoffertje in m’n hand en m’n bevalbad op m’n rug in de lift stap, moet aan de ‘lift-selfies’ van doula’s op Instagram denken. Dit zijn meestal liften in ziekenhuizen, en vaak maken ze een ‘voor’ en ‘na’ foto. Dit gebouw heeft toevallig ook een lift, mét spiegel, en met een knipoog naar dit gebruik, maak ik snel een foto.

Om 11.15 uur kom ik aan. Ketaki staat onder de douche. Ze beweegt prachtig, maar heeft het zwaar. Ik voel me schuldig; het is snel omgeslagen, en dat laatste half uur had ze niet alleen moeten zijn! Ik trek m’n trui uit, trek m’n sokken uit, en loop naar haar toe. Met grote ogen kijkt ze me aan. Ik houd haar blik vast, en probeer haar te kalmeren, te verzekeren dat ze het goed doet.

Inzepen

Ketaki wil onder de douche vandaan. Maar ze pakt eerst nog even haar Rituals doucheschuim, en zeept zich uitgebreid in. Hier moet ik om lachen. Wat een kracht! Ik sla een handdoek om haar heen, en pak haar badjas. Ze gaat op een krukje zitten, en leunt tegen de douchewand. Ze heeft het over misselijkheid, trillende benen, het gevoel dat ze moet poepen. Transitie? Volledige ontsluiting? Persdrang? Ik denk dat ze al heel ver is, en vind het stiekem best spannend dat we met z’n tweeën zijn. M’n eerste bevalling! Ik adem rustig door, en doe m’n uiterste best om dit niet over te brengen.

Als Jasmine even voor 12.00 uur arriveert, begeleid ik Ketaki naar haar bed. Jasmine controleert haar ontsluiting; er zit nog een klein randje, 9.5 centimeter. Wow! Jasmine zegt dat ze aan het drukgevoel mag toegeven.

Kersttrui

Jasmine vraagt of Ketaki nog heeft geplast, en ik begeleid haar naar het toilet. Koud. Ze heeft het zó koud. Ik help haar in haar badjas aan, maar het is niet genoeg. Ze vraagt om haar trui. Ik heb een stapeltje kleding in de badkamer zien liggen, en pak een groene trui van de stapel. Voorzichtig trek ik hem bij haar aan. Het is een kersttrui. Ik zeg dat ze natuurlijk wel begrijpt dat dit in haar bevallingsverhaal komt; de kersttrui in april. Ik zie een kleine glimlach.

Ze laat merken dat ze liever niet heeft dat ik van haar zijde wijk. Geen probleem. Daar ben ik natuurlijk voor! Maar ze heeft in de voorgesprekken aangegeven dat ze graag haar vader, moeder en zusje erbij wilt hebben als de kleine geboren wordt, en die moeten nog 1,5 uur rijden. Als Karina, de kraamzorg, is gearriveerd, en ik een mogelijkheid zie, bel ik om 12.21 uur haar zusje, en om 12.22 uur haar vader.

Ineens besef ik me dat ik nog geen enkele foto heb gemaakt. Om 13.15 uur maak ik een subtiele foto van hoe ze, tussen de weeën door, in totale ontspanning, in haar kersttrui op het toilet zit.

Cordring

Het voorzichtig meedrukken gaat over in persen. Jasmine vraagt waar Ketaki haar cordring (de nieuwe variant navelklem) ligt. Ze zegt dat hij tussen de babykleertjes in haar koffer zit. We zoeken, maar kunnen niets vinden. Bij mijn tweede bevalling hadden zowel de verloskundige als ik een cordring, en ik heb de extra cordring in mijn tas gestopt. Je weet maar nooit. Ik haal ‘m tevoorschijn. Wat een toeval…

Ze is al een poos in opperste concentratie aan het persen, als ik me besef dat haar ouders en zusje zo zullen arriveren. Ik vraag voorzichtig wat ze wilt. Ze is vastberaden. Ze wilt dat ze in de auto wachten. Ik pak m’n telefoon, en zie dat ik een rits berichtjes van haar zusje, Nilam, heb:

12:32      Denk je dat ik het red? 12:33      Geef Ketaak een dikke kus van mij 12:33      Ik ben onderweg 12:48      14.00 u ben ik er 13:24      Update? 13:28      Half uur ben ik er

Ik besef me heel goed dat dit voor hun ook super spannend is! Maar Ketaki heeft me nodig, en ik stuur kort:

13:41      Sorry, kon niet van haar zijde wijken 13:42      Ze vraagt of jullie in de auto wachten

Dextro

Karina ziet iemand op de galerij heen en weer lopen. Zodra ik een kans zie, verlaat ik zachtjes de slaapkamer, en open ik langzaam de voordeur. Het is Nilam. ‘Kom maar in de woonkamer zitten’, fluister ik. Ik pak een Dextro uit mijn tas. Nilam ziet dit, en wijst me erop dat er citroen in zit, en dat Ketaki geen citroen mag. Ze heeft haar eigen Dextro in haar koffer. Wat een toeval…

Ketaki wisselt het bed en de baarkruk af. Als ze op de baarkruk zit, zit ik op de geboortebal achter haar. Het vordert niet zoals Jasmine graag zou willen, en het vergt heel veel van Ketaki. Het woord ambulance valt. Ik wil dit haar heel graag besparen, en ik voer mijn aanmoedigingen aan tandje op: ‘Kom op, Ketaki, je kan dit! Geef álles wat je hebt!’.

Jasmine wil haar blaas legen, om ruimte voor de baby te maken. Ketaki vindt het inbrengen van de katheter verschrikkelijk naar. Maar als ze weer op de baarkruk zit, lijkt de baby dieper te komen. Jasmine, Karina en ik gaan door met onze aanmoedigingen. Het moet nú gebeuren.

Hello, world!

Het hoofdje staat. Ik zie het! Prachtige haartjes. Als de baby dan nóg niet geboren wordt, zet Jasmine voorzichtig een kleine knip. Om 15.44 uur pakt Ketaki de kleine aan. Hij wordt voorzichtig naar haar borst gebracht. Ongelooflijk… Wat een magisch moment.

Placenta

Jasmine wil Ketaki een oxytocine prik geven, om de placenta geboren te laten worden. Ketaki vraagt of dit echt nodig is. Jasmine legt uit dat ze bijna 2 uur heeft geperst, en dat ze iets bovengemiddeld bloed heeft verloren. Ketaki stemt in, en als snel wordt de placenta geboren. Ze vind het een beetje eng; ze hoeft het niet te zien, maar vraagt of ik een foto kan maken.

Naam

Nadat Ketaki even de tijd heeft gehad om bij zinnen te komen, komt haar zusje kijken. Hallo, lief neefje! Al snel volgen haar ouders. Hallo, lieve kleinzoon! Ik neem foto’s van deze eerste ontmoetingen. Trots deelt Ketaki de naam; Marne Snijders. Dan knipt opa de navelstreng door.

Kinderchampagne

Het is belangrijk dat Ketaki goed blijft drinken. Sportdrank wilt ze niet. Maar wel graag iets zoets. Kinderchampagne, dat wilt ze wel! Lijkt me een goede keuze voor zo’n feestelijke aangelegenheid.

Hechten Ketaki moet gehecht worden. Niet leuk, als je net zo’n topprestatie hebt geleverd, en nu lekker met je kleintje wilt knuffelen. Karina en ik doen onze best om haar zo goed mogelijk af te leiden. We hebben het uitgebreid over sushi. Ketaki weerstaat het goed, en kan zich snel weer volledig op de kleine focussen.

Voeden Marne begint op z’n knuistjes te sabbelen. Om 16.50 uur laat Karina zien hoe Ketaki hem aan kan leggen. Haar buik is heel gevoelig. Met Marne erop, is dat niet prettig. Ze draait op haar zij, en legt Marne naast zich op bed. Wat doen ze het goed!

Compliment

De moeder van Ketaki stond sceptisch tegenover de waarde van een doula. Dat begrijp ik heel goed. Dat stond ik zelf, tot m’n eerste zwangerschap en bevalling, ook. Des te waardevoller dat ze me een kop thee komt brengen, en zegt: ‘Wat was het voor ons fijn dat jij er voor Ketaki was’.

Aankleden Om 17.30 uur wordt Marne gewogen en getemperatuurd. Daarna kleed Nilam hem voorzichtig aan. Ondanks dat het duidelijk is dat ze dit vaker heeft gedaan, houdt Ketaki haar nauwlettend in de gaten.

Plassen

Jasmine heeft aangegeven dat Karina niet naar huis mag voordat Ketaki heeft geplast. Bij een lege blaas kan de baarmoeder beter samentrekken, wat helpt tegen bloedverlies. Maar plassen, als je net bent bevallen, kan best lastig zijn. Op het toilet lukt niet. Onder de douche proberen. Karina komt een paar keer vragen of het al is gelukt. Ketaki vraagt of ik bij haar kom staan. Ik heb het over beekjes, rivieren en watervallen. Na een poosje wordt ze duizelig, en gaan we onder de douche vandaan. Als ze op adem is gekomen, proberen we het weer. Uiteindelijk lukt het.

Marne is inmiddels zo’n 4 uur oud. Jasmine is vertrokken. Karina is net vertrokken. Ik ben langzaam m’n spullen aan het verzamelen. Ik heb vrijwel niets aangeraakt. Het is allemaal zo snel gegaan! M’n rolkoffertje met TENS, geboortebal, peanut bal, rebozo, en allerlei andere dingen die van pas kunnen komen, zit nog bijna helemaal ingepakt. M’n bevalbad is de tas niet uitgeweest.

Ketaki vraagt of ik Marne vast wil houden. Ik zeg dat ik het heel lief vind, maar dat het niet hoeft. Haar bevalling. Haar baby. Het is helemaal aan haar. Dan zegt ze dat ze graag een foto wilt waarbij zij Marne vasthoudt, en ik naast haar zit. We maken een paar foto’s, en dan laat ik Ketaki en Marne met een gerust hart bij haar vader, moeder en zusje achter.

Ten slotte maak ik in de lift, moe, maar ontzettend voldaan, nog even een ‘na’ foto.

Dankbaar Lieve Ketaki, wat een grote eer dat je me vanaf het begin af aan zo in vertrouwen hebt genomen, en zo dichtbij hebt gelaten, op zo’n bijzonder, maar zo’n kwetsbaar moment in je leven. Lieve Marne, je hebt een prachtige, krachtige mama. Vol trots, en met heel veel liefde, wens ik jullie al het goeds.