Geboorteverhaal Harvey

Maandag 29 juni 2020 

Afgelopen nacht heeft het wat gerommeld. Ik heb niet gekeken hoe laat het was, en kan niet zeggen of het twee of tien keer was. Het zullen wel oefenweeën zijn. Ik ben nog geen 39 weken, dus het kan nog wel even duren. 

We hebben aardig wat tegenslagen gehad in onze nieuwbouwwoning. Ook vandaag hebben we wéér werklui over de vloer. Mijn voornemen om voor mijn verlof klaar te zijn, is in ieder geval niet gelukt. Na vandaag houd ik de deur dicht, en ga ik nog een week met mijn voeten omhoog. 

Ik voel een sterke behoefte om me terug te trekken, dus Chris fungeert als aanspreekpunt. Normaal gaat hij aan het einde van de ochtend naar kantoor, maar hij besluit vanuit huis te werken. Aan het begin van de middag is de klus geklaard, en ga ik als een gek aan de schoonmaak. Mocht het doorzetten, wil ik met een baby in een schoon huis thuis komen.

Stofzuigen 

Tussen het stofzuigen door, moet ik steeds vaker pauzeren om weeën op te vangen. Maar het is een goede afleiding, en het houdt me in beweging. Als het huis aan kant is, besef ik dat ik weinig heb gegeten. Ik maak wat te eten klaar, maar na een paar happen smaakt het me niet meer. 

Bad 

Ik ga in bad, en omdat het toch wel heftig wordt, begin ik langzaam te timen. Na een uur is het ongeveer ‘om de 5 minuten een wee van 1 minuut’. Chris is van de details, en volgens hem moet het om de 4 minuten zijn. Het vergt enige overtuigingskracht om de verloskundige te bellen.

TENS 

We hebben een TENS (een apparaat dat via elektroden het pijnsignaal van het lichaam onderdrukt) van m’n nichtje geleend. Er zaten extra plakkers bij, zodat we hem van te voren konden testen. Ik zeg tegen Chris dat nu misschien een goed moment is, en hij bevestigt de plakkers.

Om 19.39 uur belt Chris de verloskundige. Maaike beantwoordt de diensttelefoon. Ze vraagt of ze mij mag spreken, en concludeert dat ik nog helder klink. Ze is net aan het eten. Daarna komt ze polshoogte nemen. Weer voel ik de behoefte om te benadrukken dat ik denk dat het al aardig serieus is.

Pizza 

Om 20.09 uur bestelt Chris een pizza. Maaike arriveert om 20.15 uur, en even later wordt Chris z’n pizza bezorgd. Maaike constateert dat ik 6 centimeter ontsluiting heb. Sorry Chris, maar er is geen tijd om je pizza te eten. We moeten naar het ziekenhuis! Ziekenhuistas mee, CUB (Comfortable Upright Birthing, een soort opblaasbare baarkruk) mee, emmer tussen m’n benen voor het geval ik misselijk word, Maxi Cosi op de achterbank, en gaan!

Onderweg zeg ik mijn zwangerschapsmassage voor de volgende dag af. Ook reageer ik nog even op m’n moeder d’r app. ‘Huis weer redelijk schoon, en nu lekker relaxen.’ Ondertussen puf ik m’n weeën weg.

Om 21.05 uur komen we in Tergooi Blaricum aan. Ik voel me prima in staat om te lopen, maar krijg het advies m’n krachten te sparen, dus neem plaats in de rolstoel. Maaike duwt de rolstoel, en Chris loopt als een pakezel met de ziekenhuistas, de CUB en de Maxi Cosi achter ons aan.

Een paar dagen later ontdekken we onverklaarbare blauwe plekken op Chris z’n schouder. Die blijken van het dragen van de zware tas te zijn! Ik wil daarbij wel benadrukken dat het niet alleen gevuld was met kleren voor mij en de baby, oordopjes, een oogmasker, lichtjes, geurtjes, sportdrank, enzovoort. Hij had er voor zichzelf heel veel snacks in gestopt…

Vliezen breken

Ik blijf in de rolstoel zitten, terwijl Maaike het bad vol laat lopen, en om 21.35 uur ga ik het bad in. Een uur later kom ik uit bad, constateert Maaike 7-8 centimeter ontsluiting, en besluiten we m’n vliezen te breken. Om 22.50 uur ga ik terug in bad. Ik vind het steeds zwaarder worden. Ik ga op handen en knieën in bad zitten, en probeer een ritme te vinden.

Dinsdag 30 juni 2020 

Volledige ontsluiting 

Even voor middernacht kom ik uit bad. Ik heb volledige ontsluiting, maar de persdrang blijft uit. Als het om 00.45 uur nog niet vordert, neem ik plaats op de CUB, en komt Chris achter me zitten. Ik heb een paar keer het gevoel dat ik even ‘weg’ ben, en daar raak ik van in paniek. Hoe ga ik deze baby eruit krijgen, als ik niet bij bewustzijn ben? Ik heb het gevoel dat ik het niet kan, maar Maaike spreekt me streng toe. 

Ik ga op m’n linkerzij op bed liggen, en dat lijkt enigszins te helpen. We bespreken een overdracht naar de 2e lijn, vanwege de toenemende vermoeidheid en de uitblijvende persdrang. Zodra het bij me doordringt wat dat inhoudt, dat het ziekenhuispersoneel het van Maaike overneemt, lijkt me dat het zetje te geven dat ik nodig heb. We zijn zo ver gekomen, ik wil dit samen afmaken!

Om 01.00 uur begin ik met persen, en om 01.34 uur wordt de kleine geboren.

Wow! De kleine test de stembanden, en wordt op m’n buik gelegd. Ik blijf maar zeggen: ‘Ik dacht dat je niet meer ging komen…’. Maaike vraagt: ‘Hebben jullie al gezien wat het is?’ en tilt de baby omhoog. Een JONGEN! 

Chris en ik blijven vol bewondering naar dat kleine mini-mensje kijken. Ik zeg: ‘Dus jij hebt me al die tijd zo zitten schoppen?’ en ‘Wat ben ik blij dat jij er bent!’. Hij pruttelt nog wat na, maar kalmeert al snel.

Naam 

Maaike vraagt hoe de kleine heet. Wat betreft meisjesnaam, waren we er helemaal uit. De jongensnaam was een grotere uitdaging. Ik zeg voorzichtig: ‘We hadden Harvey bedacht, maar ik twijfel nog een beetje...’.

Het gaat goed met Harvey. Hij is mooi roze en heeft zijn oogjes open. Hij bedenkt al snel dat hij wel wat lust. Hij sabbelt op zijn vuistje, en maakt zulke harde smakgeluidjes dat Maaike vraagt: ‘Is hij dat?’, en we er allemaal om moeten lachen.

Placenta 

Maaike laat de placenta zien. Het ziet er indrukwekkend uit. De partusassistente probeert 'm in een vuilniszak te doen. Ineens horen we FLATS, en ligt de placenta op de grond. We kijken elkaar ongemakkelijk aan. En dan moeten we lachen. Het is zo’n overweldigend, beladen moment. En die placenta op de grond werkt zo heerlijk ontnuchterend. Chris, een nette Engelsman, vraagt of hij er een foto van mag nemen, waardoor ik nóg harder moet lachen!

Sokken? 

Chris kleedt Harvey aan. In opperste concentratie, met de tong uit z’n mond, trekt ‘ie het pakje aan dat ik zorgvuldig heb uitgezocht en, op aanraden van Annette, in een hersluitbaar zakje heb gestopt. Als ‘ie klaar is, vraagt ‘ie: ‘Waar zijn z’n sokken?’. Wat gek, ik weet zeker dat ze erbij zaten… Al snel blijkt waar het mis is gegaan. Harvey heeft z’n sokken aan z’n handen, iets dat in Engeland nog veel gedaan wordt om krabben te voorkomen.

Ik ga met Harvey in de stoel zitten, en we krijgen beschuit met muisjes. Ik heb zo’n trek, dat ik ook die van Chris op eet. Dan bel ik om 04.18 uur m’n moeder. Je bent oma geworden!

Om 04.45 uur verlaten we het ziekenhuis en om 05.00 uur komen we met z’n drieën thuis.

Als het over bevallen gaat, zijn er een aantal clichés waar je niet omheen kunt. De ‘bubbel’, de oerkracht, dat als de kleine er eenmaal is, niets anders er meer toe doet. Ik zou willen dat ik het origineler kan omschrijven, maar dan zou ik m’n ervaring teniet doen.

Ik zat heel erg in mijn eigen ‘bubbel’. Chris mocht niet tegen me praten. Me niet aanraken. Maar ook vooral niet van mijn zijde wijken! En ondanks het uitblijven van de persdrang, heb ik toch het gevoel gehad dat mijn lichaam wist wat het moest doen. Instinct neemt over. De natuur doet haar ding. Alle clichés zijn waar. Het is magisch.

Annette, bedankt voor je voorbereiding tijdens de zwangerschapscursus. Het is jammer dat het digitaal moest, maar het is absoluut onmisbaar geweest.

En Maaike, zonder jou had ik het niet gekund. Bedankt voor deze bijzondere ervaring!